Malgré son désir de négocier avec les cosaquesukrainiens[4], il doit continuer la lutte sous la pression de la noblesse polonaise désirant agrandir ses possessions. Il remporte la bataille de Berestechko contre les forces cosaques et tatares (20-), mais les combats reprennent quand les cosaques s'allient avec la Russie, tandis que la Suède envahit la Pologne[5].
↑L. Kubala, Jerzy Ossoliński, wydanie 2, Lwów 1924, rozdział 18 Sejm konwokacyjny 1648, s. 281–300.
↑J. Kaczmarczyk, Bohdan Chmielnicki, Wrocław 2007, s. 76.
↑Kościół wykazywał duże zrozumienie w sytuacji, gdy osobę powołaną do wysokich godności należało zwolnić ze święceń kapłańskich. Jan Kazimierz złożył na ręce Innocentego X kapelusz kardynalski w 1647 roku po śmierci królewicza Zygmunta Kazimierza, kiedy stał się przypuszczalnym następcą trony po bracie Władysławie IV. Patrz: A. Mączka, Rządzący i rządzeni. Władza i społeczeństwo w Europie wczesnonowożytnej, Warszawa 1986, s. 90. 28 listopada 1647 Władysław IV w liście do papieża prosił o mianowanie Waleriana Magni na zwolnione miejsce w kolegium kardynalskim. Oprócz tego był Jan Kazimierz pierwszym kandydatem do korony polskiej i domniemanym następcą, a chociaż go w kraju nie lubiano i na dworze brata z lekceważeniem traktowano, to przecież zwyczaj Rzeczypospolitej był za nim i nie tylko on sam siebie, ale i dwory ościenne nie kogo innego za domniemanego następcę uważały.Ludwik Kubala, Szkice historyczne 1 Lwów 1880, s. 51.
↑J.A. Gierowski, Rzeczpospolita w dobie złotej wolności (1648–1763), w: Wielka historia Polski, pod red. S. Grodziskiego, Kraków 2003, s. 33.
